„paradygmat” zdefiniowany przez ray Dalio, to okres, w którym „Rynki i relacje rynkowe działają w określony sposób, do którego większość ludzi się przystosowuje i ostatecznie ekstrapoluje”. „Zmiana paradygmatu” następuje, gdy te relacje są przesadzone, co skutkuje „rynkami, które działają bardziej odwrotnie niż podobnie do tego, jak działały w poprzednim paradygmacie”.
Przed 2008 r. miały miejsce cztery takie zmiany paradygmatu, z których każda została zidentyfikowana przez istotną zmianę ram polityki pieniężnej Rady Rezerwy Federalnej w odpowiedzi na niezrównoważony wzrost zadłużenia. W 2008 roku byliśmy świadkami piątej i ostatniej zmiany paradygmatu, kiedy były prezes Fed Ben Bernanke wprowadził luzowanie ilościowe (QE) w odpowiedzi na Wielką Recesję. Od tego czasu Fed działał na niezbadanym terytorium, uruchamiając wiele rund i tak już niekonwencjonalnej polityki pieniężnej ze szkodliwymi skutkami.
Istotną i bolesną konsekwencją ostatnich pięciu zmian paradygmatu była dewaluacja dolara amerykańskiego. Od pierwszej zmiany w 1933 roku dolar stracił 99% swojej wartości w stosunku do złota.
Złoto kupowane za dolara amerykańskiego drastycznie spadło od 1930 r.
Obecnie żyjemy w okresie bezprecedensowych poziomów długu publicznego, rosnącej presji inflacyjnej i eskalacji konfliktów geopolitycznych. Dzieje się to również w czasie, gdy globalne wpływy Stanów Zjednoczonych słabną, a status waluty rezerwowej dolara jest kwestionowany. Wszystko to wskazuje, że zbliża się koniec obecnego paradygmatu.
Analiza przeszłych zmian paradygmatu doprowadzi niektórych do przewidywania powrotu do standardu złota, ale teraz żyjemy w świecie z alternatywnym i lepszym aktywem monetarnym – bitcoinem – który szybko zyskuje adopcję wśród jednostek i narodów. W przeciwieństwie do poprzednich paradygmatów, wynalezienie bitcoina wprowadza potencjał nowej struktury monetarnej – standardu Bitcoin.
Aby lepiej ocenić potencjalny wpływ zmiany obecnego systemu monetarnego, ważne jest zrozumienie, w jaki sposób doszliśmy do tego punktu. Uzbrojeni w tę wiedzę, będziemy lepiej przygotowani do poruszania się w nadchodzącej zmianie paradygmatu, związanej z nią zmienności gospodarczej i zrozumienia potencjalnego wpływu na wartość dolara. Bitcoin prawdopodobnie odegra kluczową rolę w tej transformacji, nie tylko jako narzędzie oszczędnościowe, ale także w kształtowaniu przyszłej polityki pieniężnej.
ROLA DŁUGU W CYKLU BIZNESOWYM
Cykl koniunkturalny odnosi się do powtarzającej się sekwencji wzrostów i spadków aktywności gospodarczej w czasie. Cztery etapy cyklu biznesowego obejmują ekspansję, szczyt, kurczenie i dołek. Faza ekspansji charakteryzuje się poprawą warunków gospodarczych, wzrostem zaufania konsumentów i spadkiem stóp procentowych. W miarę przyspieszania wzrostu i zwiększania się podaży kredytów, kredytobiorcy są zachęcani do korzystania z dźwigni finansowej w celu sfinansowania zakupu aktywów. Jednak w miarę, jak gospodarka dociera do późniejszych lat cyklu, inflacja ma tendencję do wzrostu i tworzą się bańki spekulacyjne. Szczytowe warunki ekonomiczne mogą utrzymywać się przez lata, ale ostatecznie wzrost staje się ujemny, co prowadzi do fazy kurczenia się cyklu. Nasilenie i długość tych spadków może być różna, od łagodnej recesji trwającej sześć miesięcy do depresji, która trwa latami.
Wysokość długu nagromadzonego podczas ekspansywnej fazy cyklu koniunkturalnego odgrywa kluczową rolę w reagowaniu decydentów na kryzysy gospodarcze. W przeszłości Fed radził sobie z większością recesji, opierając się na swoich trzech narzędziach polityki pieniężnej: operacjach otwartego rynku, stopie dyskontowej i wymogach dotyczących rezerw. Jednak przed 2008 r. istniały cztery przypadki, w których Fed odszedł od historycznych norm i wprowadził nowe ramy polityki pieniężnej, wyznaczając koniec jednego paradygmatu i początek drugiego — zmianę paradygmatu.
HISTORYCZNE ZMIANY PARADYGMATU
Pierwsza zmiana paradygmatu miała miejsce w 1933 r. podczas Wielkiego Kryzysu, kiedy prezydent Franklin D. Roosevelt zawieszony wymienialność dolarów na złoto, skutecznie odchodząc od standardu złota. Zerwanie powiązania dolara ze złotem pozwoliło Fedowi zwiększyć podaż pieniądza bez ograniczeń, aby stymulować gospodarkę.
Po latach, kiedy globalne banki centralne finansowały wysiłki militarne swojego kraju podczas II wojny światowej, system monetarny doświadczył kolejnej zmiany paradygmatu w 1945 roku wraz z podpisaniem porozumienia z Bretton Woods, które przywróciło powiązanie dolara ze złotem. Powrót do standardu złota doprowadził do prawie 15 lat w większości prosperujących czasów dla amerykańskiej gospodarki. Nominalny produkt krajowy brutto (PKB) wzrósł średnio o 6%, podczas gdy inflacja pozostała na niskim poziomie około 3.5%, pomimo bardzo łagodnej polityki stóp procentowych.
Jednak wydatki rządowe wzrosły w latach 1960. XX wieku, aby wesprzeć programy wydatków socjalnych i sfinansować wojnę w Wietnamie. Wkrótce rząd ponownie znalazł się w sytuacji nadmiernego zadłużenia, rosnącej inflacji i rosnącego deficytu fiskalnego. Wieczorem 15 sierpnia 1971 r. Richard Nixon ogłosił że zamknie okno na złoto, kończąc wymienialność dolara na złoto – wyraźne niewywiązanie się ze zobowiązań dłużnych – w celu ograniczenia inflacji i uniemożliwienia obcym narodom odzyskania złota, które wciąż było im należne. Ogłoszenie Nixona oficjalnie oznaczało koniec standardu złota i przejście do czysto fiducjarnego systemu monetarnego.
Podobnie jak w latach 1930., odejście od standardu złota pozwoliło Fedowi dowolnie zwiększać podaż pieniądza. Ekspansywna polityka, która nastąpiła później, napędzała jeden z najsilniejszych okresów inflacyjnych w historii. Z inflacją przekroczenie 10% do 1979ówczesny przewodniczący Fed Paul Volcker niespodziewanie ogłosił, że Fed zacznie zarządzać wielkością rezerw bankowych w systemie finansowym, zamiast skupiać się na stopie wzrostu podaży pieniądza i dziennej stopie funduszy federalnych. Ostrzegł, że zmiana polityki pozwoliłaby na stopy procentowe „znaczna swoboda na rynku”, poddanie go większej liczbie „wahań”. Stopa funduszy federalnych następnie zaczęła rosnąć i ostatecznie przekroczyła 19%, pogrążając gospodarkę w recesji. Zmiana polityki Volckera i powrót stóp procentowych do rekordowych poziomów oznaczał koniec 40 lat środowiska rosnących stóp.
Historyczne zmiany paradygmatu przed 2008 r.
WPŁYW ZMIANY PARADYGMATU NA DOLARA AMERYKAŃSKIEGO
Złoto jest jednym z niewielu towarów, które były używane w historii zarówno jako aktywa magazynujące wartość, jak i jako waluta, o czym świadczy jego rola w systemach monetarnych na całym świecie, tj. „standard złota”. Bez względu na formę fizyczną złoto mierzy się wagą i czystością. W Stanach Zjednoczonych uncja trojańska jest standardową miarą wagi złota i karatów jego czystości. Po zmierzeniu jego wartość może być podawana w różnych kursach wymiany, w tym w odniesieniu do dolara amerykańskiego.
Ponieważ złoto ma standardową jednostkę miary, wszelkie wahania jego kursu wymiany odzwierciedlają wzrost lub spadek siły nabywczej danej waluty. Na przykład, gdy siła nabywcza dolara wzrasta, właściciele dolarów mogą kupić więcej jednostek złota. Kiedy wartość dolara spada, można go wymienić na mniej jednostek złota.
W chwili pisania tego tekstu cena jednej uncji trojańskiej złota o czystości 99.9% w dolarach amerykańskich wynosiła około 2,000 USD. Przy tym kursie wymiany 10,000 20 dolarów można wymienić na pięć uncji złota. Jeśli siła nabywcza dolara wzmocni się o 1,667%, cena złota spadnie do 10,000 dolarów, co pozwoli kupującemu na zakup sześciu uncji za 20 2,500 dolarów w porównaniu do pięciu uncji z pierwszego przykładu. Ewentualnie, jeśli dolar osłabi się o XNUMX%, cena złota wzrośnie do XNUMX dolarów, pozwalając kupującemu na zakup tylko czterech uncji.
Mając na uwadze tę zależność, obserwując historyczny wykres cen złota, spadek siły nabywczej dolara podczas historycznych zmian paradygmatu staje się oczywisty.
Złoto wycenione w USD z lat 1920-1987
LUZOWANIE ILOŚCIOWE W OBECNYM PARADYGMACIE
Ostatnia zmiana paradygmatu nastąpiła pod koniec 2008 r., kiedy Fed wprowadził pierwszą rundę luzowania ilościowego w odpowiedzi na Wielką Recesję.
Podczas gdy rosnące stopy procentowe i osłabienie cen domów były głównymi katalizatorami recesji, nasiona zostały zasiane na długo wcześniej, sięgając 2000 roku, kiedy Fed po raz pierwszy zaczął obniżać stopy procentowe. W ciągu następnych siedmiu lat stopa funduszy federalnych wynosiła obniżona z 6.5% do skromnego 1.0%, co jednocześnie doprowadziło do wzrostu kredytów hipotecznych o 6 bilionów dolarów do ponad $ 11 biliona. Do 2007 roku zadłużenie gospodarstw domowych wzrosło z 70% do 100% PKB, obciążenie długiem, które okazało się nie do utrzymania w miarę wzrostu stóp procentowych i osłabienia gospodarki.
Historyczne zmiany paradygmatu po 2007 roku
Podobnie jak poprzednie zmiany, niezrównoważone zadłużenie było kluczowym czynnikiem, który ostatecznie skłonił Fed do dostosowania ram polityki. Nic dziwnego, że wynik wdrożenia nowej polityki był zgodny z historią — duży wzrost podaży pieniądza i 50% dewaluacja wartości dolara w stosunku do złota.
Złoto wyceniane w USD od 1920 roku do chwili obecnej
Jednak ten paradygmat był inny w historii. Pomimo podjęcia bezprecedensowych działań — cztery rundy QE na łączną kwotę 8 bilionów dolarów bodźca w ciągu ostatnich 14 lat — Fed nie był w stanie poprawić kontroli nad szerzej pojmowaną gospodarką. Raczej jego uścisk tylko osłabł, podczas gdy dług narodu się rozrósł.
Luzowanie ilościowe według programu
Z długiem narodowym teraz przekraczające 30 biliona dolarów, czyli 120% PKB, deficyt budżetu federalnego bliski 3 bilionom dolarów, efektywna stopa funduszy federalnych na poziomie zaledwie 0.33% i 8% inflacji, gospodarka jest w najtrudniejszej sytuacji w porównaniu z jakimkolwiek innym okresem w historii.
Wskaźniki ekonomiczne w USA według okresu
ZWIĘKSZĄ POTRZEBY FINANSOWANIA RZĄDOWEGO W ZAKRESIE NIESTABILNOŚCI GOSPODARCZEJ
Podczas gdy Fed dyskutuje o dalszym ograniczaniu wsparcia finansowego, wszelkie środki zaostrzające prawdopodobnie będą krótkotrwałe, biorąc pod uwagę utrzymującą się słabość gospodarki i uzależnienie od długu jako siły napędowej wzrostu gospodarczego.
Niecałe cztery miesiące temu Kongres podwyższył pułap zadłużenia po raz 78. od lat 1960. XX wieku. Biorąc pod uwagę historycznie wysoki poziom zadłużenia kraju i jego obecną sytuację fiskalną, jego zapotrzebowanie na przyszłe pożyczki raczej się nie zmieni.
Zmienił się jednak rynek finansowania długu rządowego. Od czasu blokad związanych z pandemią i związanych z nimi programów pomocy finansowej, które ogłoszono w 2020 r., popyt na dług USA wyschł. Od tego czasu rząd polegał na Fed, aby sfinansować większość swoich potrzeb w zakresie wydatków.
Zakupy długu w USA zróżnicowane przez nabywców krajowych, zagranicznych i Rezerwy Federalnej
Ponieważ popyt na amerykański dług ze strony inwestorów krajowych i zagranicznych nadal słabnie, jest prawdopodobne, że Fed pozostanie największym finansistą rządu USA. Doprowadzi to do dalszego wzrostu podaży pieniądza, inflacji i spadku wartości dolara.
BITCOIN TO NAJLEPSZA FORMA PIENIĄDZE
Ponieważ zadłużenie narodu rośnie, a siła nabywcza dolara będzie nadal spadać w nadchodzących miesiącach i latach, popyt na lepszą formę pieniądza i/lub wartość aktywów będzie wzrastać.
Prowadzi to do pytań, czym są pieniądze i co sprawia, że jedna forma jest lepsza od drugiej? Pieniądze to narzędzie, które służy do ułatwienia wymiany gospodarczej. Według austriackiego ekonomisty Carla Mengera najlepsza forma pieniędzy jest tym, co jest najbardziej zbywalne, ma możliwość łatwego sprzedania w dowolnej ilości, w dowolnym momencie i za pożądaną cenę. Ten, który ma „niemal nieograniczoną zbywalność” zostanie uznany za najlepszy pieniądz, dla którego mierzy się inne mniejsze formy pieniądza.
Sprzedawalność towaru można oceniać w trzech wymiarach: przestrzeni, skali i czasu. Przestrzeń odnosi się do stopnia, w jakim towar może być łatwo transportowany na odległość. Skala oznacza dobre wyniki, a także środek wymiany. Wreszcie, co najważniejsze, czas odnosi się do niedostatku dobra i jego zdolności do zachowania wartości przez długi czas.
„Dobre” pieniądze mają wiele specyficznych cech
Jak widać wiele razy w historii, złoto było często poszukiwane ze względu na możliwość jego sprzedaży. Dolar był również postrzegany w podobny sposób, ale jego cechy monetarne znacznie się pogorszyły od czasu utraty oparcia w złocie. Jednak wraz z pojawieniem się Internetu i wynalezieniem Bitcoina przez Satoshi Nakamoto w 2009 roku, istnieje teraz lepsza alternatywa pieniężna.
Bitcoin ma wiele podobieństw do złota, ale poprawia jego słabości. Bitcoin ma najwyższą sprzedaż — jest bardziej przenośny, weryfikowalny, podzielny, zamienny i rzadki. Jedynym obszarem, w którym pozostaje gorszy, jest jego trwałość, biorąc pod uwagę, że złoto istnieje od tysięcy lat, w porównaniu do zaledwie 13 lat w przypadku bitcoina. To tylko kwestia czasu, zanim bitcoin zademonstruje swoją trwałość.
Porównanie bitcoina do innych form pieniądza
NASTĘPNA ZMIANA PARADYGMATU
Utrata przez dolara statusu waluty rezerwowej spowoduje szóstą zmianę paradygmatu w amerykańskiej polityce pieniężnej. Wraz z nim nastąpi kolejny znaczący spadek wartości dolara.
Historyczne precedensy skłaniają niektórych do przekonania, że powrót do standardu złota jest najbardziej prawdopodobny. Chociaż jest to całkowicie możliwe, inną prawdopodobną i realistyczną alternatywą monetarną w erze cyfrowej jest przyjęcie standardu Bitcoin. Zasadniczo bitcoin jest lepszym dobrem monetarnym w porównaniu do wszystkich swoich poprzedników. Jak pokazała historia w przypadku złota, najbardziej zbywalny zasób o najsilniejszych cechach monetarnych to ten, do którego wszyscy się zbliżą.
Bitcoin to najtrudniejsza forma pieniądza, jaką świat kiedykolwiek widział. Niektórzy już to zrozumieli, ale z czasem wszyscy, od jednostek po państwa narodowe, dojdą do tego samego wniosku.
