Het Cantillon-effect

Het Cantillon-effect was een theorie die in de 18e eeuw door Richard Cantillon naar voren werd gebracht. Cantillon voerde aan dat degenen die het nieuw gecreëerde geld als eerste ontvingen er het meest van zouden profiteren, terwijl degenen die het als laatste ontvingen er het minst van zouden profiteren.

Stel je voor dat de overheid een grote hoeveelheid nieuw geld creëert en dit aan grote instellingen verstrekt. Deze instellingen kunnen dit geld gebruiken voor investeringen in verschillende activa. Zij zouden er baat bij hebben de activa tegen de huidige marktprijs te kopen, terwijl ze tegelijkertijd de prijs van die activa zouden opdrijven. Tegen de tijd dat dit nieuwe geld doorstroomt naar kleinere bedrijven en individuen, zullen zij nu aan de ontvangende kant zijn van deze hogere activaprijzen, zonder van het nieuwe geld zelf te hebben geprofiteerd. Hume merkte dat zelf op “Er is enige tijd nodig voordat het geld door de hele staat circuleert en het effect ervan op alle rangen van de bevolking voelbaar wordt.”

De voor- en nadelen van geldcreatie

Sommige economen suggereren dat nieuwe geldcreatie van cruciaal belang is om de economische groei te stimuleren. Dit is het geval in een op schulden gebaseerd systeem. Zonder de creatie van nieuw geld zouden overheden niet in staat zijn om hun verplichte kosten (laat staan ​​hun andere kosten) te dekken met alleen belastinginkomsten.James Lavish heeft hierover een aantal geweldige inzichten – bekijk zijn podcast-interviews!). Om dit te omzeilen creëren ze nieuw geld, blazen de prijzen op en betalen de schuld terug met “goedkoper geld”. Klinkt als een Ponzi-plan, denk je misschien?

Nieuwe geldcreatie en het huidige systeem hebben ongetwijfeld geleid tot welvarende tijden (voor sommigen in ieder geval) en tot technische innovaties waar de meesten nu van profiteren. Omdat dit systeem echter de constante creatie van nieuw geld vereist om oude schulden af ​​te betalen, kunnen de schulden en rentebetalingen op een gegeven moment exponentieel sneller groeien dan de inkomsten en geldcreatie... zoals we momenteel allemaal zien. Dit is waar de moderne monetaire theorie faalt: in goede tijden betaalde je je contributie terug, in slechte tijden gebruikte je stimuleringsmaatregelen om de economische stabiliteit te bevorderen. Nu is het gewoon gratis voor iedereen, zonder verantwoordelijkheid.

De nadelen van deze aanpak zijn natuurlijk dat, hoewel het de regeringen in staat stelt te blijven ‘functioneren’, het leidt tot stijgingen van de activaprijzen en ongelijkheid in de verdeling van de welvaart, omdat degenen die lager op de sociaal-economische ladder staan, zullen merken dat ze nooit de achterstand in kunnen halen. gelijke tred houden met de stijgende kosten, omdat de loongroei geen gelijke tred houdt met de stijgende prijzen van deze activa, en omdat zij geen eigenaar zijn van de activa die in prijs stijgen.

Waarom is het eerlijk dat de overheid haar verplichtingen kan financieren door middel van geldschepping, waarvan de toch al rijken profiteren ten koste van de middenklasse en lager? Dat is het niet. Financiële onverantwoordelijkheid leidt tot een kloof in de welvaartskloof, maar het is niet noodzakelijkerwijs de welvaartskloof die het probleem is; het is het feit dat de rijken in staat zijn zich aan andere regels te houden dan de rest van ons. En misschien schreeuwt u tegen uw scherm: “dus investeer dan gewoon in activa”… wat als u dat niet kunt, of als u de oorzaak van uw problemen niet kent – ​​u zich er niet van bewust bent dat het systeem is ontworpen om te stelen jouw energie? Wat als u zich niet in de VS bevindt, maar in een land dat geen toegang heeft tot beleggingen in de S&P500?

Wie heeft er baat bij?

Doorgaans komt de creatie van nieuw geld ten goede aan degenen die het als eerste ontvangen, waaronder; banken, financiële instellingen en rijke individuen. Deze groepen mensen kunnen het nieuwe geld gebruiken om activa te kopen voordat de prijzen zijn gestegen, en als de prijzen stijgen, profiteren ze aanzienlijk ten koste van degenen die geen nieuw geld hadden om te investeren.

Nieuwe geldhoeveelheid kan er ook toe leiden dat de rente daalt, zodat degenen die tegen lagere rentetarieven kunnen kopen, zoals instellingen, niet alleen profiteren van het gebruik van de nieuwe geldcreatie, maar ook van de lagere rentetarieven als gevolg daarvan.

Wie heeft er een negatieve invloed op?

Hoewel is aangetoond dat nieuwe geldschepping een selecte cohort ten goede kan komen, kan het rampzalige gevolgen hebben voor andere cohorten. Er is gesuggereerd dat dit financiële systeem winsten privatiseert en verliezen socialiseert.

Mensen met een laag/vast inkomen en die zich niet noodzakelijkerwijs activa kunnen veroorloven of er toegang toe hebben, zullen het zwaarst getroffen worden. Ze zien de effecten van de nieuwe geldhoeveelheid pas later in het proces, en tegen de tijd dat ze dat wel zien, hebben ze de stijgende prijzen, veroorzaakt door de nieuwe geldcreatie, al meegemaakt. Bovendien volgen de lonen de stijgingen van de activaprijzen niet, wat nog meer druk uitoefent op de toch al worstelende groep mensen met lage inkomens. Alsof dit nog niet genoeg was, zouden ze, om zout aan de wonde toe te voegen, omdat ze ook gezien zouden worden als een hoger risico om hun lening niet af te kunnen betalen, ook de straf moeten ondergaan om hogere rentetarieven te betalen om dit risico bij de banken te compenseren. Ze krijgen de nieuwe geldhoeveelheid niet; last hebben van prijsinflatie; hogere rentetarieven betalen – is het een wonder waarom er sprake is van een toenemende maatschappelijke disfunctie?

Zoals ik al heb gezegd, gaat het hier niet alleen om een ​​steeds groter wordende welvaartskloof. Het gaat erom dat dit systeem de midden- en lagere klasse energie en basisrechten ontneemt, en hen afhankelijker maakt van de rijken. We duwen mensen naar beneden in de hiërarchie van behoeften door dingen te verwijderen die als mensenrechten zouden worden geclassificeerd: soevereiniteit over iemands eigendom, toegang tot huisvesting, bescherming van de koopkracht……

De rijken profiteren van de opgeblazen activaprijzen, terwijl de rest van ons de prijs betaalt van de opgeblazen activaprijzen. Je zou kunnen concluderen dat dit geen erg eerlijk spel is.

Als praktijkvoorbeeld hiervan creëerde de Amerikaanse Federal Reserve in de jaren zeventig een grote hoeveelheid nieuw geld in een poging de economie te stimuleren. De aandelenmarkt en de vastgoedprijzen schoten omhoog, terwijl de lonen bleven stagneren. Dit leidde tot een situatie waarin de rijken rijker werden en de armen armer. De armste Amerikanen zagen hun inkomen in reële termen met maar liefst 1970% dalen.

Een ander voorbeeld is Zimbabwe in de jaren 2000. De overheid drukte een grote hoeveelheid geld in een poging haar uitgaven te financieren, maar dit leidde tot hyperinflatie. De waarde van de Zimbabwaanse dollar stortte in en de prijzen stegen astronomisch snel. Dit maakte het voor gewone Zimbabwanen moeilijk om voedsel en andere benodigdheden te kopen. Veel mensen werden gedwongen in armoede te leven.

Zou Bitcoin helpen dit onevenwicht te neutraliseren?

Bitcoin zou de negatieve gevolgen van het Cantillon-effect kunnen helpen verminderen door de financiële verantwoordelijkheid terug te brengen naar het systeem, door een fundamentele vertrouwenslaag in de samenleving te introduceren. Als de USD zou worden gesteund door Bitcoin, en er zou worden afgesproken dat een bepaalde verhouding gehandhaafd moest blijven, dan zou het vermogen van de overheid om nieuw geld te creëren worden verminderd. Als Bitcoin het nieuwe financiële systeem zou worden, is het onmogelijk om nieuwe Bitcoin te creëren en daarom zou het Cantillon-effect niet optreden.

Ja, er zou nog steeds een welvaartskloof bestaan ​​tussen de early adopters en de achterblijvers, maar het cruciale verschil is dat Bitcoin een volledig controleerbaar systeem is dat niet kan worden veranderd of gemanipuleerd om het ene cohort ten goede te komen, en een ander negatief te beïnvloeden. Het introduceert een fundamentele laag van vertrouwen, en iedereen kan hetzelfde spel spelen als alle anderen, alleen op verschillende niveaus. De welvaartsverschillen zijn niet het probleem, maar het creëren van rijkdom ten koste van anderen.

Samengevat

Samenvattend is het moeilijk te ontkennen dat het Cantillon-effect reëel is, en het wordt alleen maar duidelijker naarmate de schuldquote groter wordt, en er meer geld moet worden gecreëerd om oude schulden af ​​te betalen…..en waarschijnlijk alleen maar behouden blijft. groeien. Een “SCHULDENspiraal” als Greg Foss plaatst het. Zal een Bitcoin Foundational Layer dit oplossen, en ons in staat stellen een niveau hoger te komen als samenleving? Ik zou zeggen: ja, dat zou zo zijn. Laten we activa terugbrengen naar hun gebruikswaarde en ervoor zorgen dat mensen weer op een gelijk speelveld kunnen spelen. Laten we het vertrouwen in de samenleving herstellen en gezamenlijk de hiërarchie van behoeften beklimmen.