"Energie is de enige universele valuta" - Vaclav Smil
Energie is de levensader van het menselijk bestaan. Een samenleving met veel energie is een welvarende samenleving en in de meeste delen van de wereld van vandaag blijft de vraag naar energie toenemen. Minder energieproductie versterkt bestaande problemen en creëert nieuwe. Het resulteert in minder economische kansen, verminderde voedselproductie, armoede en hogere kosten van levensonderhoud, wat resulteert in burgerlijke onrust en uiteindelijk maatschappelijke ineenstorting. Meer, niet minder, energieproductie is de oplossing. Tegenwoordig wordt Sub-Sahara Afrika (SSA) geconfronteerd met een ernstig elektriciteitstekort, met ten minste 600 miljoen mensen zonder toegang tot basiselektriciteit. dat is tenminste 43% van de Afrikaanse bevolking of iets meer dan tweederde van de wereldbevolking die zonder stroom zit.
Of men nu kijkt naar toegang tot energie, geïnstalleerde capaciteit of het totale verbruik, de energiesector van SSA is ernstig onderontwikkeld. Gezien het feit dat er een directe correlatie bestaat tussen het aanbod van elektriciteit en economische groei, zijn landen met een elektrificatiegraad van minder dan 80% van de bevolking voortdurend last heeft van een verminderd BBP per hoofd van de bevolking. Volgens de laatste IEA-rapport in Afrika woont ten minste 80 procent van de bevolking die verstoken is van elektriciteit in plattelandsgebieden, wat betekent dat om voor hen te zorgen, de bestaande elektrische infrastructuur moet worden uitgebreid of nieuwe infrastructuur moet worden gebouwd.
In veel Afrikaanse landen zijn er enorme zonne-, wind-, geothermische, aardgas- en waterkrachtbronnen, ook al zijn ze meestal onderontwikkeld vanwege onvoldoende financiële middelen. Think McKinsey: “Er is 1.2 terawatt aan capaciteit; inclusief zonne-energie, is er maar liefst 10 terawatt aan potentiële capaciteit of meer. Er is potentieel voor ongeveer 400 gigawatt aan door gas opgewekte stroom, waarbij alleen al Mozambique, Nigeria en Tanzania 60 procent van de totale capaciteit vertegenwoordigen; ongeveer 350 gigawatt aan waterkracht, waarvan de Democratische Republiek Congo (DRC) goed is voor 50 procent; ongeveer 300 gigawatt aan kolencapaciteit, waarvan Botswana, Mozambique en Zuid-Afrika 95 procent vertegenwoordigen; en 109 gigawatt aan windvermogen, hoewel het relatief duur is in vergelijking met andere bronnen. Het bewezen potentieel voor aardwarmte is slechts 15 gigawatt, maar dit is een belangrijke technologie voor Ethiopië en Kenia, die 80 procent daarvan in handen hebben.”
Het International Energy Agency (IEA) wees er verder op dat microgrids de meest haalbare oplossing zijn, maar dat de regeringen meestal niet de middelen hebben voor dergelijke kapitaalintensieve infrastructuurprojecten. Naar schatting jaarlijkse investering van $ 28 miljard is nodig om de energietoegangskloof in SSA te dichten. In een essay voor Bitcoin Magazine verwoordde Alex Gladstein, chief strategy officer bij de Human Rights Foundation, het probleem als volgt:
“Miljarden mensen in ontwikkelingslanden hebben te maken met het gestrande stroomprobleem. Om hun economieën te laten groeien, moeten ze hun elektrische infrastructuur uitbreiden, een kapitaalintensieve en complexe onderneming. Maar wanneer ze … elektriciteitscentrales bouwen om te proberen hernieuwbare energie op afgelegen plaatsen op te vangen, kan die stroom vaak nergens heen.
Met dit in gedachten is de vraag van een miljard dollar: hoe zou dit alles gefinancierd worden? Bitcoin-mining is een mogelijke oplossing om deze financieringskloof te dichten door niet alleen nieuwe energiecentrales in staat te stellen meteen inkomsten te genereren voordat klanten zijn aangesloten, ongeacht hoe ver de energiecentrale zich bevindt; maar ook door de bouw van de elektriciteitscentrale zelf te financieren. Sta me toe het uit te leggen.
Afrikaanse regeringen kunnen door Bitcoin gesteunde obligaties verkopen, in de voetsporen van El Salvador, en het ingezamelde geld wordt gebruikt om nieuwe energiecentrales te bouwen en om Bitcoin-mijnbouwapparatuur te kopen. Zodra de fabriek in bedrijf is, worden de opbrengsten van Bitcoin-mijnbouw gesluisd naar het opzetten van transmissie- en distributie-infrastructuur en het terugbetalen van obligatiehouders. Het opzetten van transmissie- en distributie-infrastructuur en het aansluiten van klanten zijn twee van de grootste financiële hindernissen voor energiebedrijven.
Vroeger, elektriciteit generatie was economisch zinvol in gebieden die relatief dicht bij de plaats van consumptie waren gelegen (dwz menselijke nederzettingen), maar Bitcoin-mijnbouw heeft nu de ontwikkeling van energiecentrales op afgelegen maar energierijke locaties mogelijk gemaakt en de energie te gelde gemaakt door deze naar de Bitcoin te leiden netwerk. Zie Bitcoin-mining als een toestemmingsloze "energievortex" waarmee iedereen met toegang tot goedkope stroom op elk moment zijn mijnbouwmachines kan aansluiten en inkomsten kan genereren.
Bijvoorbeeld Virunga National Park in de Democratische Republiek Congo (DRC), het op een na grootste regenwoud ter wereld na de Amazone, heeft een waterkrachtcentrale van 13 MW die werd gefinancierd door Howard Buffet. De initiële investering was slechts voldoende om de elektriciteitscentrale te bouwen en als gevolg daarvan werd slechts 2.5 MW van de 13 MW-capaciteit van de centrale gebruikt, aangezien de transmissie-infrastructuur wegens financiële beperkingen nog moest worden geïnstalleerd. Bij gebrek aan een alternatieve energiebron waren de 5 miljoen mensen die rond het park wonen voornamelijk afhankelijk van houtskool en hout, wat een voortdurende ontbossing van Virunga betekende. Zoals opgemerkt in het IEA-rapport, is de economisch meest haalbare optie om elektriciteit te leveren aan mensen zoals degenen die in de buurt van Virunga wonen, de oprichting van nieuwe kleine gedecentraliseerde netwerken (dwz micronetwerken). Deze netwerken kunnen worden gesubsidieerd door Bitcoin-mining, waardoor de inkomsten worden gegenereerd die nodig zijn om de fabriek operationeel te houden en de opzet van de transmissie-infrastructuur te financieren. Het is om deze reden dat het management van het park in 2020 begon met het delven van Bitcoin met de overtollige energie.
Een ander voorbeeld is Ethiopië, dat de potentieel om te genereren ruim 60 000 MW elektriciteit uit "hernieuwbare" bronnen, maar heeft momenteel slechts 4 500 MW geïnstalleerd vermogen. 90% van zijn elektriciteit wordt met waterkracht opgewekt, waarbij aardwarmte, zon en wind het verschil maken; de acute energietekorten blijven echter steken: slechts 44% van de 110 miljoen mensen van het land heeft toegang tot elektriciteit. Met projecten zoals de Grand Ethiopian Renaissance Dam (GERD) in aanbouw, die naar verwachting nog eens 5 150 MW zal genereren, verwacht de regering in de komende 17 jaar in totaal 000 MW aan geïnstalleerd vermogen te hebben.
Ondanks het energietekort in eigen land, de Ethiopische regering geëxporteerd $ 66 miljoen aan elektriciteit naar Soedan en Djibouti in 2019. Ter vergelijking: Iran verdiende in dezelfde periode alleen al ongeveer $ 1 miljard aan Bitcoin-mijnbouw volgens Blockchain-analysebedrijf Elliptic, van naar schatting 600 MW elektriciteit. Als de Ethiopische regering een vergelijkbare aanpak had gevolgd, zouden de inkomsten uit Bitcoin-mijnbouw de forexreserves enorm hebben vergroot en deze elektriciteitsinfrastructuurprojecten hebben gefinancierd. Een standpunt dat ook wordt gedeeld door de in Ethiopië gevestigde Bitcoin-lobbygroep, Project Mano.
Ik ben er vast van overtuigd dat de acceptatie van Bitcoin-natiestaten in ontwikkelingslanden kan worden versneld door initiatieven waarbij het Bitcoin-netwerk of een deel van zijn ecosysteem in een onmiddellijke ontwikkelingsbehoefte voorziet; voorbeeld van versnelde elektrificatie, zoals het geval is met Bitcoin-mijnbouw. Bitcoin-mining is een locatieonafhankelijke activiteit die financieel stimuleert om kosteneffectieve manieren te vinden om energie te benutten, onafhankelijk van de vraag van de consument of andere historische belemmeringen voor energieopwekking. SSA-landen kunnen Bitcoin-mijnbouw gebruiken om "de energietoegangskloof" veel sneller te dichten en hernieuwbare netwerken te financieren uit mijninkomsten, zonder afhankelijk te zijn van donoraltruïsme of leningen van bijvoorbeeld het IMF en de Wereldbank; waardoor hun burgers uit de armoede worden gehaald.
